حکایت فرار حضرت مسیح

این حکایت مثنوی مولوی رو خیلی دوست دارم:

حضرت عیسی در حال فرار بود انگار کسی ایشون رو تعقیب می کنه:

عیسی مریم به کوهی می‌گریخت /شیرگویی خون او می‌خواست ریخت

یکی از این وضع تعجب کرد و علت را پرسید:

آن یکی در پی دوید و گفت خیر/ در پیت کس نیست چه گریزی چو طیر

با شتاب او آنچنان می‌تاخت جفت/ کز شتاب خود جواب او نگفت

یک دو میدان در پی عیسی براند/ پس به جِدّ جِدّ عیسی را بخواند

کز پی مرضات حق یک لحظه بیست/که مرا اندر گریزت مشکلیست

از که این سو می‌گریزی ای کریم /نه پیت شیر و نه خصم و خوف و بیم

گفت از احمق گریزانم برو /می‌رهانم خویش را بندم مشو

گفت آخر آن مسیحا نه توی / که شود کور و کر از تو مستوی؟

گفت آری گفت آن شه نیستی / که فسون غیب را ماویستی؟

چون بخوانی آن فسون بر مرده‌ای /برجهد چون شیر صید آورده‌ای

گفت آری آن منم گفتا که تو /نه ز گل مرغان کنی ای خوب‌رو

گفت آری گفت پس ای روح پاک /هرچه خواهی می‌کنی از کیست باک

با چنین برهان که باشد در جهان /که نباشد مر ترا از بندگان

گفت عیسی که به ذات پاک حق /مبدع تن خالق جان در سبق

حرمت ذات و صفات پاک او /که بود گردون گریبان‌چاک او

کان فسون و اسم اعظم را که من /بر کر و بر کور خواندم شد حَسَن

بر کُه سنگین بخواندم شد شکاف/ خرقه را بدرید بر خود تا بناف

برتن مرده بخواندم گشت حی /بر سر لاشیء بخواندم گشت شیء

خواندم آن را بر دل احمق به وُد /صد هزاران بار و درمانی نشد

سنگ خارا گشت و زان خو بر نگشت /ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت

گفت حکمت چیست کآنجا اسم حق /سود کرد اینجا نبود آن را سبق

آن همان رنجست و این رنجی چرا /او نشد این را و آن را شد دوا

گفت رنج احمقی قهر خداست /رنج و کوری نیست قهر، آن ابتلاست

ابتلا رنجیست کان رحم آورد /احمقی رنجیست کان زخم آورد

آنچه داغ اوست مُهر او کرده است /چاره‌ای بر وی نیارد برد دست

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت /صحبت احمق بسی خونها که ریخت

اندک اندک آب را د هوا/ دین چنین د هم احمق از شما.

آن گریز عیسی نه از بیم بود /آمنست او آن پی تعلیم بود

زمهریر ار پر کند آفاق را /چه غم آن خورشید با اشراق را

حماقت بلایی خانمان سوز است که عیسای نبی را به فرار واداشته.

خدایا ما را از حماقت و از شرّ انسان احمق حفظ بفرما. آمین.